www.muzykoterapia.fora.pl

Gość

Śpiew – czynność polegająca na wytwarzaniu dźwięków o charakterze muzycznym za pomocą głosu. Każda osoba potrafiąca mówić potrafi też śpiewać, ponieważ śpiew pod wieloma względami jest jedynie formą przedłużonej mowy.
WIKIPEDIA

Gość

Rodzaje śpiewu

Wyróżnia się śpiew utworów muzycznych z tekstem - śpiew sylabiczny, melizmatyczny - oraz pozbawiony cech mowy - wokaliza. Natomiast śpiew z zamkniętymi ustami to mormorando, często błędnie nazywany w jęz. polskim murmurandem.

Śpiew może być nieformalny i wykonywany dla przyjemności, a także formalny, taki jak profesjonalny śpiew na przedstawieniu, koncercie bądź w studiu nagraniowym.

Śpiew może być wykonywany w grupie, takiej jak chór, przy akompaniamencie instrumentów muzycznych, pełnej orkiestry lub zespołu. Śpiewanie bez akompaniamentu muzycznego nazywamy śpiewem a cappella.
(wikipedia)

Gość

Klasyfikacja głosów

Śpiewaków solowych klasyfikuje się na podstawie cech takich jak skala, barwa i siła głosu (tzw. wolumen) oraz dzieli na określone rodzaje głosów. Śpiewaka chóralnego klasyfikuje się na podstawie tych samych zasad, choć dominującym kryterium pożądanym jest odpowiednia skala oraz stałość barwy.

Na najwyższym profesjonalnym poziomie niezbędne jest, by śpiewak stale ćwiczył, gdyż w przeciwnym wypadku skala jego głosu może ulec znacznemu obniżeniu, zaś siła jego głosu, ulec pomniejszeniu. Z uwagi na fakt, iż śpiew jest bardzo naturalną czynnością, taki typ ciągłych ćwiczeń poza obszarem muzyki poważnej zwykle nie jest konieczny dla półprofesjonalnych wokalistów.

(WIKIPEDIA)

Gość

Rejestry głosu

Wyróżniamy kilka rejestrów głosu, w tym główne: rejestr piersiowy, rejestr głowowy i rejestr gwizdkowy. Śpiew na niedomkniętych strunach głosowych to falset. Głos źle ustawiony, produkujący dźwięki o błędnej częstotliwości (wysokości) jest głosem fałszywym. Zobacz dźwięk fałszywy.

(WIKIPEDIA)

Gość

Techniki śpiewu

Istnieje wiele rozmaitych metod śpiewu. Niektóre z nich to:
· bel canto;
· Speech Level Singing (wywodzący się bezpośrednio z bel canto);
· belting (technika stosowana we współczesnym musicalu; polega na sztucznym podwyższeniu granicy rejestru piersiowego, by nadać wyższym dźwiękom skali głosowej charakterystyczną barwę).

Śpiewanie na wysokim amatorskim bądź profesjonalnym poziomie wymaga wielu regularnych ćwiczeń i zawsze nauczyciela, który obiektywnie ocenia zarówno głos, jak i wskazuje błędy techniczne i brzmieniowe, których śpiewający nie jest w stanie obiektywnie ocenić.

Śpiewający subiektywnie może błędnie ocenić barwę, brzmienie, sposób emisji, co wynika z czysto fizycznej i akustycznej kwestii słyszenia samego siebie, podobnej do np. efektu Dopplera (dźwięk oddalony/odbity wydaje się niższy lub wyższy). Śpiewak ze słuchem absolutnym jest w stanie śpiewać pod dźwiękiem lub nad dźwiękiem (nieczysto) z powodu błędnego punktu odniesienia, jakim jest bliskość aparatu słuchowego i emisyjnego strun głosowych. Dopiero ustawienie czyli impostacja głosu – techniczna, mechaniczna korekcja odruchów i wpojenie sobie techniki daje efekt czystego dźwięku o prawidłowej wysokości słyszalnego u odbiorcy oddalonego kilkanaście metrów od śpiewaka.

To właśnie ta fala dźwiękowa wybrzmiewająca w oddali jest zagłuszana przez bezpośrednią słyszalność dźwięku emitowanego w nagłośni śpiewaka.

Technika śpiewu polega więc na stosowaniu reguł emisji dostosowanych indywidualnie do każdego głosu. Dlatego też wysokiej klasy śpiewacy mają instruktora śpiewu, będącego zawsze pierwszym słuchaczem i odbiorcą i trenują pod jego uchem przez cały czas trwania ich kariery.

Stąd też ogromnie ważne jest utrzymanie nawet stałej wagi ciała (każda zmiana powoduje nagromadzenie się tkanki tłuszczowej również wokół strun głosowych i zmiana jałowego napięcia mięśniowego), poziomu wilgotności strun, wyuczenia optymalnego sposobu emisji.

Wraz z naturalną zmianą warunków fizjologicznych potrzebna jest nowa korekta techniki w konkretnym okresie. Jest to podstawa utrzymania tzw. "postawionego" głosu w dobrej, niezmiennej formie.

W każdej kulturze czy historycznym europejskim ośrodku operowym istniały różne szkoły śpiewu, tj. metodyka nauki prawidłowej techniki i szczegółowe nakreślenie jak powinien brzmieć głos. Np. włoska szkoła śpiewu uznawana dzisiaj za jedną z najlepszych, różni się znacząco od np. szkoły rosyjskiej charakteryzującej się wszechobecnym wibratem w odróżnieniu od szkoły włoskiej, gdzie nacisk kładzie się na legato, sotto voce i utrzymanie wysokości dźwięku z jak najmniejszym odchyleniem częstotliwości wybrzmiewania w trakcie jego emisji.

Zupełnie odmienną jest szkoła niemiecka, która zdominowana dziełami operowymi choćby Wagnera, kładzie nacisk na naturalizm wykonawczy (weryzm), dramatyzm i prymat słowa nad melodią, niż na bel canto. W obecnym czasie można uznać, że szkoły te w sposób naturalny zmieszały swoje najlepsze cechy i wytworzył się standard tzw. szkoły europejskiej techniki śpiewu.

Jak w każdej dziedzinie, tak i w śpiewie na przestrzeni dziesięcioleci zmieniały się standardy techniki wokalnej uznawane za prawidłowe. I tak np. w czasach słynnych tenorów Mario Lanzy czy np. Caruso lub Di Stefano (na którym wzorował się później Pavarotti) byli oni wzorami, dzisiaj śpiewanie w ten sam sposób uchodzi za nieprawidłowe.

Gość

Walery Wysocki jest uważany za wybitnego propagatora prawidłowej techniki śpiewu.
Jego zasady sprowadzające się do tezy, że śpiew jest przedłużoną mową, zaś mowa skróconym śpiewem, można uznać za podwaliny współczesnej szkoły techniki wokalnej.

To czym jest technika śpiewu wg Wysockiego opisuje żartobliwy wierszyk jego autorstwa:

Kto chce śpiewać prawidłowo,
niech wymawia każde słowo,
między językiem a zębami,
wyraźnymi sylabami.

Niechaj gardła nie forsuje,
a głos w ustach konserwuje.
Niech udaje, że wciąż ziewa,
a ustami mówi...śpiewa!

Na technikę śpiewu składa się więc zarówno dykcja, prawidłowa emisja, prawidłowe oddychanie (tzw. podparcie oddechowe), warstwa muzyczna wykonywanego utworu oraz indywidualne cechy każdego artysty dające ostateczny efekt prawidłowego

arka

.
BEETHOVEN ZAMIAST TABLETKI

(Alina Konieczna, Głos Pomorza 25-27.03.1989)

Władysław Pitak, aktor, pedagog, logopeda. Postać znana w Koszalinie i województwie, barwna. Kiedyś, w latach siedemdziesiątych był bohaterem wielu artykułów prasowych. Potem zniknął z życia publicznego (...), by po jakimś czasie wcielić się w kolejną, życiową rolę.

- Czułem, że w tym, co chciałem robić, powinien być nie tylko aspekt estetyczny, ale i terapeutyczny - wspomina dziś.

Po przerwie pojawił się w sanatoriach. Tym razem jednak nie jako aktor, kabareciarz, wodzirej, który robi wszystko, żeby spodobać się widzom, żeby ich zdobyć. Teraz wyszedł do nich jako człowiek, którego oni - tak uważał - potrzebują. Jak sam mówi - nie eksponował siebie, starał się być raczej lustrem, kolegą, reżyserem

[link widoczny dla zalogowanych]
.